Corpos mudos

Hai un tempo comecei a darlle voltas a unha fotografía de cando apenas tiña 5 anos. Aínda que a tiña mirado en incontables ocasións chamoume a atención a posición das mans das que alí apareciamos e comprendín entón que nesa fotografía non só falábanme os rostros, máis ou menos riseiros de dúas nenas nos que podía calcular a súa idade, a época, o lugar… senón que eran os seus corpos os que me falaban, concretamente as súas mans. Esa imaxe adquiría unha nova dimensión e facía xurdir unha pregunta que ata entón non me interrogara como espectadora. Caín na conta de que a posición daquelas mans daba unha pista de quen eramos, como estabamos e quen poderiamos chegar a ser. O meu xesto, uns puños contraídos, tensionados, pechados sobre si mesmos. Os da miña compañeira, pola contra, proxectaban un xesto doce no que as súas dúas mans entrelazábanse timidamente ante o tronco, exercendo unha pequena barreira entre ela e a cámara. Poida que máis que unha revelación fose unha ficción, pero a partir de entón gústame tapar os rostros dos corpos nalgunhas fotografías para oír que me din as súas mans. Non podo afirmar o que de verdade existe detrás disto pero só sei que os corpos, cando viven encerrados nunha fotografía, posúen a mudez da imaxe, unha voz poética que é revelada a través da visión e non do oído.

Cuerpos mudos

Hace un tiempo comencé a darle vueltas a una fotografía de cuando apenas tenía 5 años. Aunque la había mirado en innumerables ocasiones me llamó la atención la posición de las manos de las que allí aparecíamos y comprendí entonces que en esa fotografía no solo me hablaban los rostros, más o menos sonrientes de dos niñas en los que podía calcular su edad, la época, el lugar… sino que eran sus cuerpos los que me hablaban, concretamente sus manos. Esa imagen adquiría una nueva dimensión y hacía surgir una pregunta que hasta entonces no me había interrogado como espectadora. Caí en la cuenta de que la posición de aquellas manos daba una pista de quienes éramos, cómo estábamos y quiénes podríamos llegar a ser. Mi gesto, unos puños contraídos, tensionados, cerrados sobre sí mismos. Los de mi compañera, por el contrario, proyectaban un gesto dulce en el que sus dos manos se entrelazaban tímidamente ante el tronco, ejerciendo una pequeña barrera entre ella y la cámara.

Puede que más que una revelación haya sido una ficción, pero a partir de entonces me gusta tapar los rostros de los cuerpos en algunas fotografías para oír qué me dicen sus manos. No puedo afirmar lo que de verdad existe detrás de esto pero sólo sé que los cuerpos, cuando viven encerrados en una fotografía, poseen la mudez de la imagen, una voz poética que es revelada a través de la visión y no del oído. 

Deja una respuesta

Introduce tus datos o haz clic en un icono para iniciar sesión:

Logo de WordPress.com

Estás comentando usando tu cuenta de WordPress.com. Salir /  Cambiar )

Foto de Facebook

Estás comentando usando tu cuenta de Facebook. Salir /  Cambiar )

Conectando a %s